Woensdag 25 oktober: De allesvernietigende bombardementen op de bevolking in Gaza gaan dag en nacht door. Dit resulteert in onnoemelijk lijden van de Palestijnen in Gaza die geen kant uitkunnen en geen enkele schuld dragen aan de situatie zoals deze zich boven hun hoofden afspeelt. Collectief straffen heet zoiets, een oorlogsmisdaad. Evenals het onthouden van water, voedsel, elektriciteit en brandstof aan een burgerbevolking.
Natuurlijk zijn er de kille cijfers: het aantal doden ligt op dit moment (25 oktober) al boven de 7000 waarvan meer dan 3000 kinderen. Om nog maar te zwijgen over het aantal gewonden en over de vernietiging van het aantal woningen en andere gebouwen. 70% van de burgers zijn gedwongen verplaatst door de bombardementen en door de dreigementen van Israël.
Jabaliya, het grootste vluchtelingenkamp in het noorden van Gaza was één van de eerste doelwitten van de Israëlische luchtaanvallen. Nu hebben wij als Rotterdam voor Gaza een band met mensen uit Jabaliya, wij hebben twee keer samengewerkt met de organisatie Takween voor het project Kinderen van Gaza. Hulpverlening aan kinderen om hun trauma’s, opgelopen bij vorige bombardementen te verwerken.
Het verhaal van Sady
Persoonlijk kennen we Sady Dabor, de directeur die ons in 2022 een bezoek bracht. Deze week heb ik hem naar zijn persoonlijke verhaal gevraagd en dit is wat hij mij vertelde via WhatsApp (vertaald vanuit het Arabisch):
Als we wakker worden, danken we God dat we nog leven. We kunnen niet goed doorslapen, iedere 10 minuten schrik je wakker door de harde geluiden van de bombardementen. Als de nacht valt worden de zorgen enorm, het is hier dan een spookstad. Mijn kinderen zijn zo ontzettend bang dat ze spontaan in hun broek plassen.
En als we wakker zijn dan drinken we wat thee en eten wat biscuit, brood is er niet. Er zijn maar heel weinig mensen die nog aan brood kunnen komen. We leven op rijst en blikjes, we hebben constant hoofdpijn dit komt door de harde bombardementen en door de psychische druk die we voelen.
We verplaatsen ons dagelijks en soms twee keer per dag. Mijn kinderen leven in een hel, ze hebben geen school en vergeten het lezen en schrijven. Er is geen water, elektriciteit of internet. We laden onze mobiel op bij iemand die een kleine generator heeft. Kortom het lijkt het jaar 1900 wel.
We hebben een heel zwakke internetverbinding. We leven als gevangenen in ons huis en wachten totdat de bommen op ons gaan vallen. Van iedere bom die fluit denken we dat die op ons gaat vallen. We zijn haast 7 kilo afgevallen. Mijn vrouw is zwanger maar er is geen plaats en mogelijkheid meer voor controle in deze tijden. We zijn doodsbang voor een miskraam. Ons leven is een hel geworden.
Shady
Dag 20 van de oorlog:
Zoals iedere nacht doen we geen oog dicht door de intensieve en harde bombardementen en de angstaanjagende geluiden van artillerie. De zorgen volgen ons overal in ons dagelijkse leven. Het familiehuis is onbewoonbaar geworden door de bombardementen die in onze buurt hebben plaatsgevonden, mijn moeder, vader en broers zijn bij andere familie ingetrokken. Ik heb al in de tweede week van de oorlog mijn huis verlaten.
Ze hebben echt alle uitgaande locaties gebombardeerd vooral de plekken die er voor de kinderen zijn zoals speeltuinen en ijswinkels. De kinderen zijn woedend.
De geur van de dood is in iedere straat te ruiken en de angst en ongeloof zie je in de ogen van de kinderen en vrouwen. Het is onverdraaglijk en je verliest de hoop. Gisteren konden we niet aan brood komen, er is weinig bloem en de bakkers staan onder enorme druk. Voor het eerst voelden we honger. Veel vrienden zijn al vermoord door de bombardementen en anderen zijn op zoek naar een veilig dak boven hun hoofd en de rest is vermist.
Dit is de dagelijkse realiteit van iedereen in Gaza. Wanneer zal de nachtmerrie eindigen? Niemand kan er een antwoord op geven.
Shady
Zondag 29 oktober (nadat 2 dagen er geen internet en telefoonverbindingen waren)
We leven nog steeds…. maar het gaat niet goed met ons.